grudnia 2020 roku w szpitalu w Nowym Sączu zmarł o. Stanisław Olesiak SVD, były misjonarz w Angoli. Od wielu lat przykuty do wózka inwalidzkiego był przyjacielem i duszpasterzem osób niepełnosprawnych. Miał 67 lat. Zmarł po 45 latach życia zakonnego i 41 latach kapłaństwa.
Stanisław Olesiak SVD urodził się 15 lutego 1953 roku w Nowym Sączu, w rodzinie Juliana i Marii z domu Plata. Miał trzech młodszych braci oraz siostrę. Chrzest przyjął w parafii Chomranice, a sakrament bierzmowania w parafii w Nowym Sączu. Rodzina Olesiaków mieszkała wtedy w miejscowości Trzetrzewina k. Nowego Sącza, gdzie posiadała gospodarstwo rolne.
Młode lata Stanisława upłynęły na hali przy wypasie owiec. W 1960 roku rozpoczął naukę w szkole podstawowej w Trzetrzewinie. Myśląc o studiach uniwersyteckich zapisał się do Liceum Ogólnokształcącego im. Jana Długosza w Nowym Sączu. Po pomyślnym złożeniu egzaminu dojrzałości w 1972 roku wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Tarnowie. Tam obudziło się w nim powołanie misyjne. Toteż w 1974 roku, po ukończeniu dwóch lat studiów filozoficznych, zdecydował się przenieść do Misyjnego Seminarium Duchownego Księży Werbistów w Pieniężnie, na Warmii.
8 września 1978 roku złożył w kościele seminaryjnym wieczystą profesję zakonną, a 8 października tegoż roku otrzymał święcenia diakonatu z rąk sufragana warmińskiego ks. bp. Juliana Wojtkowskiego. Święcenia kapłańskie przyjął 22 kwietnia 1979 roku z rąk ks. bp. Ignacego Tokarczuka.
Zgodnie z wyrażoną prośbą przełożeni skierowali go do pracy misyjnej w ówczesnym Zairze. Ostatecznie jednak wyjechał do Angoli, gdzie przepracował siedem lat. Niestety, z przyczyn zdrowotnych zmuszony został do powrotu do Polski. Zamieszkał w Domu św. Wojciecha w Pieniężnie i podjął specjalistyczne leczenie. Badania lekarskie zdiagnozowały amebę w wątrobie. Osłabiały go częste ataki malarii. W 1991 roku poprosił przełożonych o pobyt poza domem zakonnym w celu specjalistycznego leczenia. Na wózku inwalidzkim szybko posadziło go jednak stwardnienie rozsiane. Nie załamał się, ale przyjął to jako nowe wyzwanie. Postanowił być z cierpiącymi i osamotnionymi w swoim nieszczęściu.
Swoje nowe „powołanie” postanowił realizować szczególnie w ramach Stowarzyszenia na Rzecz Osób Niepełnosprawnych „Gniazdo” w Starym Sączu. Za zgodą przełożonych zamieszkał w domu rodzinnym. Wkrótce sam założył Fundację Niepełnosprawnych „Spokojne Jutro”, gdzie organizował dla ludzi na wózkach pielgrzymki i wycieczki. Współpracował z Fundacją „Mimo Wszystko” prowadzoną przez Annę Dymną. Swoją posługę kapłańską wśród osób niepełnosprawnych o. Stanisław opisał w książce pt. „Z mocą Bożą. Z misją wśród niepełnosprawnych” (Verbinum, Warszawa 2009). Pisał też wiersze. Jego pełna poświęcenia kapłańska posługa spotkała się z uznaniem licznych środowisk.
O. Olesiak jest laureatem wielu nagród:
- Duszpasterz Roku 2001 Diecezji Tarnowskiej
- Tarcza Herbowa "Zasłużony dla miasta Nowego Sącza (2001)
- Statuetka Brązowego i Srebrnego "Cyrenejczyka” (2002)
- Odznaka "Zasłużony dla Ziemi Sądeckiej" (2006)
- Order Uśmiechu (2006)
- Nagroda Amicus Hominum (2007)
- Statuetka Złotego "Cyrenejczyka” (2014).
W 2003 roku został odznaczony przez prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Złotym Krzyżem Zasługi.
O. Stanisław Olesiak zmarł w szpitalu w Nowym Sączu 1 grudnia 2020 r. po długiej i ciężkiej chorobie. Spoczął na cmentarzu parafialnym w rodzinnej Trzetrzewinie. Niech odpoczywa w pokoju.
